Op weg naar de Camino

Camino Abel & Christiaan Dag 1

Het vertrouwen wordt wel ernstig beproefd

Woensdag 01 mei 2024, Triacastela, Spanje

Gisteravond werden A & C gebracht bij ons thuis en dat was meteen een feest. Alsof er een orkaan door het huis ging, maar zenuwachtig waren ze natuurlijk niet.
Zoals gewoonlijk even een kaartspelletje gedaan mede om de rust enigszins te laten weer keren voor het naar bed gaan. Om 21.30u lagen we allen op bed maar het bleef nog wel onrustig op de kamer van de jongens.

02.45 uur uit bed, opfrissen, ontbijten en om 03.30 uur stonden Mascha & Dennis voor de deur, afscheid van oma en op naar Schiphol. Zelf ingecheckt maar op advies van een grondstewardess moest mijn rugzak toch nog even langs de incheckbalie.
Daar begon de ellende, lieflijk maar onwennig werd ik geholpen en met het afvoeren van de rugzak werd het label van de zak gerukt en binnen 3 seconden was de rugzak op weg naar een onbekende bestemming. Het label kreeg ik terug met de mededeling dat er nog stickertjes opzaten maar wie had die dan geplakt? Nu had ik een air-tag in de rugzak gedaan dus ik kon grofweg zien waar deze zich bevond en dit was niet ver van de D77 pier waar vanaf wij vertrokken.

We moesten nog ongeveer 1,5 uur wachten en de wachtruimte bij pier D77 is niet echt berekend op een vol vliegtuig dus al gauw waren alle stoelen bezet. De jongens hadden zich genesteld voor het afzetlint dus stonden mooi vooraan. Helaas voor hen ging eerst de 1ste sectie in het vliegtuig en moesten wij nog even wachten. Terwijl wij mochten boarden stond mijn rugzak nog stil op zijn plaats in het bagagedepot maar ondanks mijn vragen aan de grondstewardess zou alles goed komen.
In het vliegtuig weer aan de bel getrokken en de air-tag laten zien en met al het liefelijke begrip konden ze niets meer voor mij doen. De incheckdame had niet juist gehandeld! Ik kon in Oporto mijn verloren bagage rapporteren terwijl de rugzak zichtbaar binnen loopafstand stond maar "helaas wij kunnen nu niets meer voor u doen"

In de wetenschap dat mijn rugzak nog op Schiphol stond wij met enige vertraging richting Oporto.
Abel heeft bijna de hele vlucht geslapen en Christiaan gedommeld met zijn hoofd op het tafeltje.
Op het vliegveld heb je toch nog een ijdele hoop maar de bagageband "spuwde" mijn rugzak niet uit.
Op naar Lost & Found en daar het proces in werking gezet voor teruggave van de rugzak. Overigens daar heel vriendelijk en begripvol geholpen. Waarschijnlijk heb ik overmorgen de rugzak op één van onze mijn reisbestemmingen.

Ondertussen moest ik het doen met wat ik aan heb en dat was niet geschikt voor het huidige weertype hier. Somber en regen, dat werd dus een bezoekje aan een outdoor winkel voor regenkleding, onderkleding een trui. Om over de andere zaken nog even niet te denken.
Het bezoekje zou moeilijker worden dan gedacht want 1 mei is een Nationale feestdag in Portugal & Spanje i.v.m. de ! mei vieringen, Dag van de Arbeid, en zijn echt alle winkels etc. gesloten.
Natuurlijk even het thuisfront geïnformeerd maar die kunnen er ook niets mee anders dan nog meer zorgen maken. Ook Christiaan kreeg buikpijn van het geheel maar dat zakte wel weer af.
Op weg naar Santiago gingen we niet het fijnste weer tegemoet, donker, grijs, regen en dat bij 11 gr Cel niet echt wat je hoopt.

In Santiago even gewacht in het busstation op de taxi die keurig op tijd verscheen en ons naar Triacastela heeft gebracht.
Zoals gezegd Dag van de Arbeid en echt alles was gesloten. Nu wist José van Taxi SCQ mogelijk nog wel een winkel in Arzúa die mogelijk open was, een Chinese dumpstore.
Op weg naar de store rijdt je langs de weg die wij over enige dagen ook gaan lopen en zie je alle pelgrims lopen en dat geeft al onmiddellijk een enthousiasmerend gevoel!
Gelukkig de winkel was open! Gestopt, nieuwe kleding, regenbak en nog wat kleine zaken gekocht.

Even voor 19.00 uur kwamen we aan in Triacastela bij albergue Atrio, een gerenoveerde herberg naar de eisen van deze tijd. We hadden een 3-persoonsnamen die niet onderdeed voor een echte hotelkamer.
Cor Oorthuisen was inmiddels ook gearriveerd en verwelkomde ons, na inspectie van de kamer eerst samen een biertje gedronken terwijl de jongens op de kamer het zoveelste spelletje speelden op de telefoon.
Nadien zijn we uit eten gegaan in een restaurant waar ik een paar jaar geleden koffie had gedronken besefte ik me achteraf.
Het is een gezellige avond geworden en we hebben lekker gegeten.
Inmiddels liggen de heren op bed en staan de rugzakken al klaar voor morgen nadat ze ieder het presentje van thuis hadden bekeken waarin ze ook gestimuleerd worden om iets te doen met deze belevenis.