Zo gauw Terradillos achter ons ligt is de horizontale lijn, die de vorige middag wat meer vorm leek te krijgen door een enkele veelbelovende glooiing, er ook weer en overheerst hij het landschap in al zijn wreedheid. Dat blijft nog zo tot Sahagún, de eerste grote stad op de Jacobsroute in de provincie León waar alleen de mudéjar stenen in de kerken de grootsheid van weleer nog ademen. Hoewel Sahagún de reiziger heden ten dagen een warm ontvangst bereidt dankzij de uitstekende herberg is dat niets vergeleken met wat vroeger het klooster van San Benito, het Spaanse Cluny, te bieden had. Alle middeleeuwse pelgrimsgidsen steken de loftrompet over de genereusheid die hen daar te wachten stond. Even verderop in Calza del Coto, zijn twee opties, rechtdoor over de Camino Frances of een kleine omweg maken over een oude Romeinse heerweg. Wie de eerste optie kiest loopt over een goed voetpad dat het oude tracé tot aan Mansilla weer tot leven brengt en dat helpt om een van de saaie stukken van deze demoraliserende hoogvlakte te overbruggen*.

Dag 15, maandag 14 mei 2018

Vandaag een lange eenzame etappe gelopen maar wel erg mooi☺.
Alweer erg vroeg uit de veren en me maar in het donker gaan voorbereiden op het vertrek, het licht ging om 6.30 uur aan en dan gaat alles toch een stuk makkelijker.
Hyun Ju had besloten om vanwege haar voet vandaag een kleine etappe te lopen dus vanaf hier scheiden onze wegen😨. Bij het verlaten van de herberg motregende het dus eerst weer de regenkleding aantrekken en toen pas op weg.

Sahagún verlaten was mooier dan binnenkomen, je loopt langs een mooi gerestaureerd klooster wat nu dienst doet als herberg en een stadspoort. Ik werd uitgeleide gedaan door klok geluid.
Je loopt weer langs de N-120 en ongeveer bij Calzada el Coto kan je een alternatieve route nemen ver van de N-120 af. ik heb deze genomen en in het lokale café een ontbijt genomen. Even later kwamen Linda & Jack ook binnen en met hen heb ik en poosje opgelopen. Inmiddels was het allang droog en had ik mijn spullen weer opgeborgen terwijl zij doorliepen. Het valt niet mee om iemand in te halen bij ongeveer gelijke snelheden, 10 minuten oponthoud betekend al gauw 800 m achterstand.
De omgeving was prachtig en de weg was een prima te belopen breed verhard pad.
Rond 11.30 uur kwam ik aan in Calzadilla de los Hermanilos alwaar ik in de lokale auberge een lunch heb genomen want na dit is er geen stopplaats meer tot Reliegos.
Hierna begon de lange en eenzame route naar Reliegos, een eenzaamheid die ik tot nu toe nog niet zo had ervaren. De omgeving was werkelijk prachtig en toch ook weer afwisselend, aan de rechterkant continu uitzicht op de besneeuwde bergtoppen en links op afstand lag een spoor waar heel weinig treinen over gingen. In het boek wordt deze route omschreven als de oude Via Traiana, een Romeinse weg waar niets meer van over is maar waar wel heel veel los liggende stenen, geen klinkers, liggen. Het is dus continu opletten waar je loopt.
Zoals geschreven de omgeving is prachtig, je wilt elke 500 meter wel weer een nieuwe foto maken. Uiteindelijk kwam ik uit bij de entree naar Villamarco waar ik weer de eerste mens tegen kwam, een Braziliaanse pelgrim op weg naar Mansilla de las Malus. Omdat mijn eindbestemming voor deze plaats lag volgde ik hem blindelings. Fout, fout, fout bleek in het dorp toen ik weer mijn app bekeek. We waren verkeerd gelopen en kon ik weer terug😩.
Gelukkig was het toen nog maar 6 km naar Reliegos waar ik om even over 17.00 uur aankwam, toch wel vermoeid.
Een mooie herberg, met 6 personen op een kamer in lage bedden😄.

Bij binnenkomst bleek dat Juan-Carlos al een poosje in de herberg aanwezig was, hij had de normale route genomen die bijna alle pelgrims nemen. Ik heb nadien niemand gesproken die ook de alternatieve route hebben genomen anders dan het Nederlandse gezin.
Ook nu weer installeren en bij het uittrekken bleek wat ik de hele dag al gevoeld had, een blaar op mijn hiel😁, de eerste echte van deze Camino.
Ook nu weer na alles gedaan te hebben wat je behoort te doen met Willy gebeld. Naar het lokale winkeltje geweest om voor €1.00 een "echte" Cubaanse sigaar te kopen en deze in het zonnetje langzaam te roken. Nadien rond 20.00 uur gegeten met Juan-Carlos, een Venezolaan en Markus uit Gerlos.
We hebben gezellig zitten dineren en het eten was prima!

Ik had pijn aan mijn voeten van het lopen over alle die keien gedurende lange tijd, het was alsof ik geen schoenen aan had.
Inmiddels was de slaapruimte weer volledig bezet met 3 Koreaanse jongeren, die overigens perfect Engels spraken, ook nu weer een poosje zitten kletsen en nadat een ieder was gaan slapen heb ik ook maar het licht uit gedaan. Grappig genoeg is dat de jongelui niet van hun telefoon af konden blijven want de schermen bleven nog een tijd nagloeien en zeer regelmatig kwamen er weer berichtjes binnen waardoor het weer even licht werd in de kamer.

Morgen mijn laatste 24 km van deze Camino😨.

De vraag van de Dag!

Vertel eens iets over het thema "communicatie"

Op de Camino is Engels de voertaal, in de dorpen en zelfs de steden is dat anders. Zeker in de dorpen spreekt de lokale bevolking nauwelijks Engels en zij doen er ook niet echt veel moeite voor om het te proberen. Natuurlijk ligt dat iets anders bij de jeugd maar ook daar zie je een grote terughoudendheid en dat zal dan wel te maken hebben met het zelfbeeld dat zij denken het onvoldoende te spreken maar vaak gaat het best goed!

* tekst overgenomen uit Te Voet naar Santiago de Compostela, Uitgeverij Elmar bv, Delft 2008 - 2011