Villambistia - Atapuerca

Vanaf de Montes de Oca konden de vroegere pelgrims uit twee wegen kiezen om Burgos te bereiken. Eentje was een afslag vanaf San Juan de Ortega naar Zalduendo en Ibeas de Juarros, waar nu de N-120 tussen Logroño en Burgos loopt. De tweede mogelijkheid, de oude en meest gebruikte in de late Middeleeuwen, liep van San Juan de Ortega naar Agés en Atapuerca en kwam daar in Villafra samen met de weg uit Baskenland.Tegenwoordig worden beide mogelijkheden aangegeven, maar , net als in vroeger tijden kiest de meerderheid van de pelgrims voor het ruigere en bosrijke landschap van Atapuerca, de bergketen waar 800.000 jaar geleden de eerste ons bekende beschaving van het Iberisch schiereiland woonde. De weg via Zalduendo en Ibeas de Juarros is vlakker , maar loopt grotendeels over een voetpad langs de N-120. daarnaast is er nog een derde mogelijkheid aan het begin van Burgos, namelijk door het park langs de rivier de Arlanzón. Wat u ook doet, u kunt Burgos alleen binnenlopen over een lelijke lange weg door industrieterreinen en rumoerige wegen. Daarnaast is het na de eerste huizen van Burgos tot de gemeentelijke herberg nog 4 kilometer lopen. Veel mogelijkheden maar er is er geen een perfect. U kunt ook bij Villafria de bus naar Burgos nemen waardoor u de industrieterreinen kunt overslaan maar dat is niet echt des pelgrims!

Opgestaan om 06.45 uur en vertrokken even over 08.00 uur. Al snel haalde ik 3 jongeren (Hyun Ju, Maria & Alan, een Duitse Let) in die ik eerder in Grañon had ontmoet en met hen ben ik de verdere dag opgetrokken. In Espinosa del Camino hebben we proviand voor de dag gekocht en bij de kerk de eerste rustpauze ingelast. 
Vlak buiten Villambistia begon de klim naar de Montes de Oca naar de top Alto de la Pedraja, alom door een ieder als een heel zware ervaren en voor mij niet anders😨. Op de top van de berg was een monument opgesteld ter nagedachtenis aan de ruim 300 mensen die waren dood geschoten tijdens de Spaanse burgeroorlog tijdens het Franco regime in 1936.
Eenmaal op de hoogvlaktes van de Oca (gans) was er een heel leuke stopplaats ingericht met allerlei in vrolijke kleuren beschilderde bomen, erg leuk! Lopende over deze hoogvlakte heb je regelmatig een prachtig uitzicht op de omgeving van .
De afdaling naar San Juan de Ortega was lang, 12 km, maar eenmaal daar was het tijd voor een rust pauze. Veel mensen namen daar de herberg maar wij gingen verder naar Atapuerca alwaar bijna alle bedden al waren bezet. Natuurlijk hebben we daar de tijd genomen om even bij te komen van deze pittige inspanning en dan is een clara of 2 wel weer héél lekker!

In Atapuerca waren 3 herbergen en daar was het redelijk vol maar niet zo vol dat er geen plaats voor ons was maar apart van elkaar. We moesten hier wel splitsen en ik kwam terecht in een vrij nieuwe herberg de Pelegrino die voor mij onderdak had. Hier bleek een groep van 7 Koreanen te verblijven waarvan er 2 bij waren waar we afgelopen zaterdag mee waren wezen drinken.
Een van hen had gelukkig een Apple phone kabel die ik mocht lenen om mijn "dode telefoon" weer op te laden. Mijn kabel was verdwenen die morgen toen ik op stond wrs per ongeluk meegenomen door iemand anders.

Op zoek naar een slaapplaats kwam ik "mijn " Australische vrienden weer tegen die in de andere herberg verbleven en die wel een bar had, de mijne niet. Na de installatie even een biertje gaan halen en weer even bi gekletst. Het was nog steeds prachtig mooi weer en een genot om lekker in de zon te zitten.

Ook dit is weer een dorpje waar niets te beleven valt en een uitstapje naar "de winkel" is al gauw het hoogtepunt van de dag. Blijkbaar dacht een ieder hier zo over want ik zag weer veel bekende gezichten waaronder de Koreaanse groep. Een snelle maaltijd (magnetron) gekocht en weer naar de herberg terug.

Hier werd ik uitgenodigd om met de Koreaanse groep te komen eten en dat liet ik me niet nog eens vragen dus aanschuiven met mijn eigen magnetron maaltijd en de wijn die ik gekocht had☺
Ik heb met de groep gegeten en de wijn gedeeld,  hieruit kwamen weer heel interessante gesprekken over de enorme culturele verschillen tussen hen en ons.
Terwijl we zaten te eten begon het te donderen, bliksemen en te regenen waardoor iedereen naar binnen vluchten. De meeste gelukkig meteen naar hun bed en wij naar de keuken.
Onderwijl was het hard gaan regenen en stonden plotseling de 2 Koreaanse jongens van gisteravond voor het raam. Wat bleek het advies wat ik hem had gegeven en hij had onderweg met zijn vader besproken over zijn gevoelens. alle angst van boosheid etc. bleek onterecht, zijn vader begreep hem😁.
Hij heeft mij wel tien keer bedankt zo blij was hij en ik vond het fantastisch voor hem.
Later die avond kwam ik te spreken met een meelopende Koreaanse priester en die bevestigde het probleem van alle kanten.
Onverwachts was dit een heel bijzondere dag geworden die ik niet snel zal vergeten, zo mooi☺😊😀.

De vraag van de Dag.

Heb je je voorgenomen om dingen anders te doen na de reis?

Je hoort/leest vaak dat indien men de hele voetreis heeft gemaakt naar Santiago dat er een bepaalde verandering in hun wezen is ontstaan en dat men daar graag invulling aan wil geven. In mijn geval is 17 dagen tekort om van enige verandering te spreken hoewel mijn vrouw dat anders ziet. Ik weet wel dat ik de volgende keer nog bewuster ga nadenken over wat wel en niet mee gaat! 15 kg bagage is misschien wel wat veel maar ik zelf heb daar geen last van gehad☺

* tekst overgenomen uit Te Voet naar Santiago de Compostela, Uitgeverij Elmar bv, Delft 2008 - 2011