Naar het echte einde

Dag 18: Muxia, mijn derde doel!

Donderdag 16 mei 2019, Muxia

Wat is het toch dat het slapen de laatste dagen erg moeizaam gaat.
Nu ook weer, lig ik alleen op een kamer in een hostel in Finisterra en ben ik om de have klap wakker!
Mis ik dan het gezelschap van vreemden? Het geluid van het snurken? De warmte die op slaapzalen ontstaat in de nacht? Zeg het maar het meest voor de hand liggend is misschien wel dat het einde van de reis in zicht komt en ik straks weer richting huis ga lopen.

Ik wil graag het certificaat in Finisterra ophalen dus moet ik wachten tot het pelgrimsbureau open gaat straks om 10.30 uur. In de tussentijd heb ik ontbeten in een restaurant behorend bij het hostel. Om mij heen druk pratende Spanjaarden een televisie die staat te schreeuwen waar niemand naar kijkt, politiek! Uiteindelijk vertrok ik rond 11.00 uur uit Finisterra, met certificaat op zak, richting Muxia.

Ga ik naar het pelgrimsbureau om mijn certificaat op te halen, zitten daar Annie & Jim reeds om hun certificaat te verkrijgen, leuk! Meteen maar weer even een foto gemaakt.

Ook nu weer, en ik val in herhaling ik weet het, wat een prachtige wandeling. Dit keer heb ik de hele dag alleen gelopen. Ik was natuurlijk laat gestart en veel pelgrims die ook naar Muxia gingen heb ik niet gezien.

Onderweg kreeg ik van Jim een foto waarop Annie een Jakobsschelp vindt die wij gisteren niet konden aantreffen, heel leuk! 

Ik liep voorbij een houtzagerij waarbij de bomen gekapt in de buurt worden verzaagd tot planken. Ik vond het interessant om te zien met welke inzet en tempo de mannen de boomstammen verwerken. Veel tijd om even te kletsen is er niet. De zagerij staat bijna in de open lucht, natuurlijk is er een dak maar aan de voorkant kon je er zo doorheen kijken.

Wat me ook opgevallen is op deze reis is dat men hier in deze streek overlijdensberichten aan een lantaarnpaal plakt om zo de bevolking die nog niet op de hoogte is van een overlijden van iemand te informeren. Zo hangen er circulaires van maanden oud nog steeds aan de palen want ja wie haalt ze weg of durft ze weg te halen?

Juist omdat ik laat gestart was loop je toch sneller en gun je je nauwelijks tijd om de omgeving goed tot je door te laten dringen.

Richting Muxia loop je evenwijdig aan de kust en op veel momenten hoor je het ruisen van de golven gedragen door de wind maar zie je geen zee. Je loopt ook nu weer door agrarisch gebied afwisselend door bossen. Wat mij hier opvalt is dat je geen konijnen, eekhoorns of ander iets groter gedierte ziet. Veel vogels en dan vooral veel roodborstjes die, nieuwsgierig als ze zijn, soms tientallen meters met je meevliegen🤗.

Halverwege de route in Lires na ongeveer 15 k even een rust pauze ingelast en weer het dagelijks recept besteld bestaande uit koffie, verse jus en een broodje met Serrano ham.

Vanaf dat moment tot aan Muxia ben ik nog drie " tegenliggers" tegen gekomen, best wel een beetje eenzaam. Hoe dichterbij Muxia hoe meer je naar de kust gaat en na een lange afdaling over een zeer slecht pad sta je plotseling oog in oog met de oceaan, overweldigend🤗. 

Vanaf dat punt is het nog ruim 2 km naar Muxia en loop je langs een bruisende oceaan. Het voetbalveld van de lokale voetbalclub ligt bijna aan de rotsrand zo lijkt het als je er langs loopt even buiten het dorp. De wind zal hier wel veel invloed hebben op het spel!

Op zoek naar de rotspartij uit de film " The Way" loop je uiteindelijk Muxia binnen en ben ik meteen naar de herberg gegaan waar ik een bed had gereserveerd, Bella Muxia.
Ik had niet meer de puf om verder te gaan en had besloten om morgenochtend het rondje rond Muxia te maken alvorens weer richting Hospital te gaan.

Bij het inchecken hadden ze geen beneden bed meer vrij waar ik om gevraagd had bij de reservering. Toen ik weer wilde vertrekken bedacht de vriendelijke man dat hij wel een opklapbed voor mij had. Trok een matras van een boven bed op het opklapbed en straks lig ik als een prins op de erwt te slapen.

Ik had nog een half brood in mijn tas en was dus niet van plan om opnieuw uit eten te gaan maar een fles wijn is snel gekocht dus na deze aankoop eerste even in een bar een Clara gedronken, met Willy gebeld zoals ik dagelijks doe en daarna weer naar de herberg.
Lekker gedoucht, gegeten en even gezellig met een oudere Duitse man zitten kletsen.
Terwijl ik dit nu opschrijf treffen mede pelgrims al hun voorbereidingen voor de nacht dus laat kan ik het niet maken.

Vandaag dus een relatieve goedkope dag met weinig uitgaven, toch nog wel goed voor ongeveer €35.=
Ik heb de indruk dat dit gedeelte van de Camino duurder is dan ten oosten van Santiago.
Opnieuw een certificaat, Murxiaantje, gekregen hier in de herberg
Morgen weer naar Hospital waar ik al eerder geweest ben en dan weer richting Santiago op weg naar huis.
Wat een super herberg is dit, ze hebben een razend snelle upload verbinding waardoor ik meer foto's upload dan anders.

Een van de zaken waar je als pelgrim mee te maken krijgt zijn de snelle contacten. Zo loop je dagen met iemand en het volgende moment neem je afscheid. Dat proces herhaalt zich meerdere malen tijdens je reis. Je ontmoet zoveel mensen dat namen vervangen worden door bijnamen. Een naam vergeet je, een bijnaam niet omdat dit meestal gekoppeld is aan de persoon bv red nose en dan weet je meteen wie dat was of The Colodaro koppel (Annie & Jim). Als men mijn naam vraagt zeg ik de laatste tijd maar Holland want de g uitspreken is voor de meeste mensen bijna onmogelijk. Holland kan iedereen uitspreken en ik kom tenslotte uit Holland. Nu wil het toeval dat er tijdens mijn reis heel erg weinig Hollanders lopen dus veel verwarring is er niet🤪